“Ik wilde een eind aan mijn leven maken.” Het ging slecht met Sandra. Een opname was noodzakelijk. Maar dat zou haar nog meer angsten geven. Er kon toen geregeld worden dat ze bij haar moeder introk. “Een veilige plek, waar haar psychiater elke dag langskwam. Het gaf lucht.” De behandeling kon beginnen.

Mijn wereld was zo klein geworden

Sandra had een angststoornis, ze kwam niet meer onder de mensen. “Ik kwam zelfs de deur niet meer uit. Mijn wereld was zó klein geworden.” Maar gelukkig ligt die nare tijd achter haar. Ze is nog wel in behandeling, maar gaat gewoon zelf naar de afspraak toe. En ze is getrouwd met Vincent, aan wie ze een toegewijde partner heeft.

Sandra kreeg zelfs een kinderwens. Ze vertelt: “Dat was nieuw voor mij, want ik vond mezelf altijd totaal ongeschikt om voor een kindje te zorgen. Veel te bang dat er iets zou gebeuren. Mijn psychiater kon mij geruststellen”.

Ze werd zwanger. Sandra en Vincent kregen een dochter, Nicky.

 

Zo’n kleintje is altijd dicht bij je

Toen Nicky een baby was ging het wel, want zo’n kleintje is altijd dicht bij je. Maar ze ging lopen, en de wereld ontdekken. “Dat wilde ik niet, ik wou haar teveel beschermen. Vincent mocht Nicky niet eens op de glijbaan zetten, dat riep teveel angst bij mij op. Ik besprak het met mijn psychiater. Die stelde voor om een behandelaar van Jeugd ggz in te schakelen. Deze zou speciaal letten op het welzijn van de kleine Nicky. Ik heb daar meteen mee ingestemd. Zo kwam er een behandel-duo. Ook Vincent en Nicky werden bij deze Contextuele therapie betrokken”. Die wordt zo genoemd omdat de hele context (omgeving) van de cliënt erbij wordt betrokken. 

 

De angst lag steeds op de loer

Eén keer per week een gesprek, en thuis oefenen. Sandra vertelt verder: “Het begon ermee dat Vincent twee hele minuten een blokje om ging met Nicky. Ik deed in paniek de afwas. Bang, bang. Maar er was niets bijzonders gebeurd.” Tijdje later: Vincent ging vijf minuten met Nicky naar de kinderboerderij. “Ik lapte vliegensvlug de ramen.”  Weer later gingen ze tien minuten naar de speeltuin. “Ik maakte de hele keuken schoon. Als ik maar wat te doen had, dan kwam ik de tijd wel door, want de angst lag steeds op de loer. Maar gelukkig wel steeds minder erg. Het begon beter met mij te gaan”.

 

Ze had nog wel langer bij oma willen blijven!

Zo werd het langzaam opgebouwd. Vincent kon nu wel een paar uur met zijn dochter wegblijven. De ultieme test was de logeerpartij bij oma. Een hele nacht weg! Sandra wilde het eerst niet, ze zei nee. Vincent accepteerde dat. “Ik ging nadenken: Wat kan er eigenlijk gebeuren? Ik heb een goed contact met mijn moeder, ze heeft vroeger ook voor mij gezorgd en toen is er ook niets ergs gebeurd”.  De tweejarige Nicky ging logeren en kwam stralend terug. Ze had nog wel langer bij oma willen blijven!

 

En nu dan?

Nu gaat het zó goed dat ze binnenkort de laatste zitting hebben van de Contextuele therapie. Die heeft dan een half jaar geduurd. Nicky is een levendig en ondernemend meisje geworden, dat twee ochtenden per week naar de peuterspeelzaal gaat. Ze ontwikkelt zich voorspoedig en de therapie kan worden afgesloten. Sandra haar eigen behandeling gaat nog even door, maar ook daar gaat op termijn een eind aan komen.

 

De namen van Sandra, Vincent en nicky zijn om privacyreden gefingeerd. het kindje op de foto is niet Nicky.