Toen Yasmin als 17-jarige kennismaakte met behandelaar Ingrid was ze in haar dagelijks leven vastgelopen. Ze kwam in aanmerking voor een intensieve behandeling bij Jeugd ggz Dimence Groep; een combinatie van individuele therapie, groepstherapie en non-verbale therapie.
Door een optelsom vastgelopen
Yasmin: “Door een optelsom van onderwerpen zat ik niet echt lekker in mijn vel. Ik was aan het herstellen van een depressie, maar kon moeilijk met m’n gevoelens omgaan; die ontweek ik liever en duwde ze weg in plaats van ze te voelen. Daarnaast kreeg ik last van angsten en was ik heel onzeker.” In die periode liep Yasmin vast. Ze woonde destijds bij haar vader en ging niet meer naar school. Wel vond ze een beetje rust en structuur op een dagbestedingslocatie. Daar was naast de dagbesteding veel ruimte om te werken aan vragen zoals ‘wie ben je’ en ‘wat wil je met je leven’. Voor Yasmin een goede plek, maar niet de plek om aan haar trauma’s te werken.
Alleen de kring klopte
Na een korte zoektocht kwam ze uiteindelijk uit bij Jeugd ggz in Almelo. Yasmin: “Daar bieden ze een combinatie van individuele therapie, groepstherapie en non-verbale therapie. De ene week 3x per week, de andere week 2x per week een afspraak.” Heel intensief, maar dat sprak haar aan. Al had ze van die groepstherapie een compleet vertekend beeld. “Ik kende groepstherapie alleen maar van Amerikaanse films: mensen in een kring, in een gymzaal, met ‘zo’n guy’ als psycholoog, die allemaal notities maakt als jij je verhaal vertelt en de rest die luistert. En aan het eind volgt dan een advies.” Yasmin kan er nu om lachen: “Het kringetje klopte wel, maar de rest gelukkig niet. Het waren vooral fijne gesprekken met elkaar. Het draaide om het delen van ervaringen. Daar voerden we dan gesprekken over met elkaar. Ondanks dat iedereen voor eigen thema’s therapie volgde, was er altijd herkenning. Dat was heel fijn”.
Ruimte maken voor gevoelens
In de individuele therapie keken Yasmin en Ingrid samen naar haar levenspad. “Hier kon ik echt mijn hele verhaal vertellen. Wat er is gebeurd in mijn leven en waar ik steeds opnieuw tegenaan loop. Daar hebben we heel veel over gepraat. Van vrienden en uit mijn eigen verleden weet ik dat niet iedere therapeut bij je past, maar Ingrids manier werkte voor mij heel goed. Ze was heel persoonlijk. En vaak stelde ze vragen die er voor zorgden dat ik zelf tot een bepaald inzicht kwam. Ze liet mij dat zelf ontdekken. Ik voelde me daardoor ook serieus genomen. Soms vertelde ze ook hoe een bepaald onderwerp voor haar voelde, en dat het normaal is dat dat voor mij misschien heel anders voelde. En dat een ander daar nóg weer wat anders van kan vinden. Dat voelde echt. Zo is het ook gewoon. Daardoor leerde ik over gevoelens praten en kon ik ze beter begrijpen. We konden het hebben over wat iets eigenlijk voor míj betekende. Voorheen ontweek ik gevoelens liever of duwde ze weg. Van Ingrid leerde ik om ruimte te maken voor die gevoelens. Om die er eerst te laten zijn en vaak is dat dan al genoeg. Dat vond ik in het begin echt heel erg spannend. Toch is het gelukt om beter te voelen. Ook in de groepstherapie durfde ik meer open te zijn over mijn gevoelens.
Uiting geven aan een onderwerp of gevoel
De non-verbale therapie had als focus om met dezelfde groep anderhalf uur, ieder voor zich, een creatief werk te maken over één onderwerp. Door te schilderen of te tekenen hoeft er niet over gevoelens gesproken te worden, maar wordt er wel met gevoelens gewerkt. Yasmin vond dat ze daardoor dingen beter los kon laten en beter woorden kon geven aan zo’n onderwerp. Toch vertelt ze dat deze therapie ‘zwaar-confronterend’ was en dat ze als creatieveling juist van deze therapie ‘heel chagrijnig’ werd: “De opdrachten waren vaak zo interessant dat ik heel veel ideeën had, maar nooit tijd had om ze allemaal te realiseren. Daarin moest ik leren dat de uitwerking minder perfect hoefde óf dat ik sneller moest werken. Het resultaat was niet het doel, maar het was een vorm om ergens uiting aan te geven. Ik kon er zo op een rustige manier bij stilstaan. Ik heb van al die werksessies twee gemaakte stukken thuis. Ik heb ze toegevoegd aan een herinneringsdoos. In die doos bewaar ik dingen van toen ik heel jong was en van mensen die mij dierbaar zijn. En ook van de therapie dus. Als ik dan zin heb om heel emotioneel te worden, dan kan ik daar in kijken. Een manier om weer even bij mezelf uit te komen.”
Op eigen benen
Inmiddels zijn de gesprekken in Almelo afgerond en staat Yasmin steviger op eigen benen. Ze volgt volwassenonderwijs en is verhuisd naar een woongroep met begeleiding speciaal voor jongeren. Ze kijkt positief terug op de intensieve therapie en deelt nog twee belangrijke inzichten voor leeftijdgenoten: “Vraag om hulp als je dat nodig hebt. Zoek iemand die voor jou als veilig en prettig voelt en begin met kleine vragen. Geef ook aan dat jij het spannend vindt om iets bespreekbaar te maken. Dan zal de ander op een heel andere manier jouw hulpvraag aanpakken. Daarna kun je ook grotere hulpvragen stellen.” Yasmin vervolgt: “Veel mensen willen trouwens dat iets meteen ‘gefixt wordt’, maar ik zou willen zeggen: Geef jezelf ruimte en tijd. Je hoeft niet nu al precies te weten wat je in de toekomst wil. Die druk is niet nodig. Je mag tijd nemen om aan jezelf te werken.”
Yasmin is een pseudoniem. De foto is niet Yasmin.
